تفاوت های جنسیتی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز از نظر میزان اهمال کاری و سبک های کمک خواهی تحصیلی

زمینه و هدف: اهمال کاری یکی از عوامل مؤثر بر کاهش عملکرد تحصیلی دانشجویان می باشد. البته دانشجویان برای غلبه بر مشکلات تحصیلی، به سبک یکسانی کمک نمی گیرند. میزان اهمال کاری و سبک های کمک خواهی ممکن است در دانشجویان دختر و پسر متفاوت باشد که این به نوبه خود در عملکرد تحصیلی آنان مؤثر می باشد. بنابراین، هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه تفاوت دانشجویان رشته های علوم پزشکی از لحاظ متغیرهای اهمال کاری و سبک های کمک خواهی تحصیلی بود. روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی بود و نمونه های آن را 392 دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی تبریز (234 دختر و 158 پسر) تشکیل دادند. نمونه گیری به شیوه تصادفی خوشه ای انجام شد. پرسش نامه های اهمال کاری تحصیلی و سبک های کمک خواهی تحصیلی توسط نمونه ها تکمیل گردید. روایی و پایایی پرسش نامه ها مورد تأیید قرار گرفت. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون manova در نرم افزار spss تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: بین دانشجویان دختر و پسر از لحاظ مؤلفه های اهمال کاری تحصیلی و سبک های کمک خواهی اختلاف معنی داری وجود داشت. میانگین نمرات دانشجویان دختر در مؤلفه های آمادگی برای امتحان و تهیه گزارش نیم سالی بیشتر از دانشجویان پسر بود. دانشجویان دختر در مؤلفه گزارش نیم سالی میانگین بالاتری (48/14) نسبت به دانشجویان پسر داشتند. همچنین، دانشجویان دختر بیشتر از سبک مستقلانه کمک خواهی (29/16) و دانشجویان پسر اغلب از سبک اجتنابی کمک خواهی (20/9) استفاده می کردند. نتیجه گیری: به طور کلی، می توان گفت که بالا یا پایین بودن مؤلفه های اهمال کاری و سبک های متفاوت کمک خواهی در دانشجویان، به ویژگی هایی همچون نگرش، نحوه یا بینش والدین نسبت به فرزندان و شیوه های فرزندپروری بستگی دارد. پژوهش حاضر دارای تلویحاتی برای استادان، مشاوران و روان شناسان مراکز مشاوره دانشجویی می باشد که می توانند از نتایج آن برای بهبود عملکرد تحصیلی دانشجویان استفاده نمایند.